36. چرخه ی عشق های بی ثمر

بدبختی های دنیا از جایی شروع میشود که آدم کسی را میخواهد و او کسی دیگر را . بدبختی ها زمانی به اوج میرسد که این چرخه به خودمان میرسد ، کسی را میخواهیم که هیچ تمایلی به ما ندارد و کسی میخواهدمان که هیچ تمایلی به او نداریم . شکست هامان درست از همین جا شروع می شود . از همین جایی که چرخه به ما می رسد و بین کسی که میخواهیمش و کسی که میخواهدمان، آنی انتخاب میشود که ذره ای تمایل به ما ندارد .
بدبختی ها اوج میگیرد . عشق مان به عادتی زشت و زجری دردناک تبدیل می شود . ادامه ی زندگی مان می شود "آه" های پیاپی . صورت هایمان تبدیل میشود به آینه ی دل های مرده مان و هیچ راهی جز ادامه نمی ماند.
زندگی های از روی جبر را ادامه می دهیم و محکوم می شویم به حبسی ابدی . عشق های کهنه مان که روزی ما را به این زندان عادت کشاند ، خاک میگیرند ... فراموش می شوند و هر از گاهی در لباس "آه" از نهادمان خارج می شوند .
ما آدم هایی هستیم محکوم به مرگ در جبر . محکوم به زندگی های مرده .

ما آدم هایی هستیم که خیلی زودتر از سوت آغاز ، تمام شدیم .