41. قصه ی تکراریِ تکرار

لیوان بزرگ قهوه را میگذارم روی میز . کتابی قطور روی میز افتاده و از بین صفحاتش مداد نوکی بنفشم بیرون زده است .

خیره میشم به تقویم ته میز ... 21 آذر ماه ... 3 ماه از این فصل زرد و منفور گذشت .
3 ماه؟ چطور گذشت ؟ آبان را کجا بوده ام ؟ مهر را چه کرده ام ؟ آذر چطور انقدر سریع گذشت ؟
یک فصل را گذرانده ام . یک فصل که هر صبحش را با بی حالی از توی تخت بلند شده ام . هواشناسی را چک کرده ام و از خانه بیرون زده ام . مسیرهای همیشگی را طی کرده ام . سوار ماشین همیشگی شده ام . آدم های همیشگی را دیده ام و برگشته ام خانه .
یک فصل را گذرانده ام . هر بعد از ظهرش را یک لیوان قهوه درست کرده ام . گذاشته ام روی میز تا خنک شود . کتابی باز کرده ام و بین سطرهایش قهوه ی سرد شده ام را سر کشیده ام .
یک فصل گذشته است . فصلی که تمام روزها و شب هایش درست مثل هم بوده است . یک فصل پر از تکرار ، گذشته است و فصل تکراری دیگری هم خواهد گذشت . زمستان می آید ، همین طور بهار و تابستان و من باز هم صبح ها هواشناسی را چک میکنم ، بعد از ظهرها قهوه ی سرد میخورم و شب ها قرص های ریزی را ته گلویم جا میدهم و میخوابم و با امید احمقانه ای انتظار میکشم برلی فردایی متفاوت .
احساس میکنم خدا خستگی هایش به من رسیده . روزهای اول را تایپ کرده و از یک جایی به بعد را Copy-Paste.
یک فصل دیگر هم گذشت . درست مثل فصل هایی که گذشته بود و فصل هایی که خواهند گذشت .
کاش خدا دستش را از روی Copy-Paste بر میداشت .