42. من آبستن غم همه دختران جهانم

ساعت سه ی صبح است . تکست میدهد که چرا بیداری ؟ جواب میدهم که غمگینم . بعد گوشی را خاموش میکنم و میگذارمش زیر تخت .
حوصله ی توضیح دادن های صد من یک غاز را ندارم . دلم حرف زدن نمیخواهد . دلم امیدهای کاذب نمیخواهد . دلم حتی دیگر "درستش میکنیم" هم نمیخواهد . اصلا چه چیز را درست کنیم ؟ مگر میشود درستش کرد ؟ مگر میشود بغض هایی را که یک هفته است تا مردمک چشم هایم میجوشند و بالا می آیند و بعد دوباره با چند پلک زدن پشت سرهم پایین میروند را درست کرد ؟ مگر میشود درد سنگین روی سینه ام را جا به جا کرد ؟ چه کسی میتواند حس از دست رفته ام را برگرداند ؟ روزهای هدر رفته پای گریه هایم را چطور ؟ چطور میتوان درست شان کرد ؟ با دست های سرد و چشم های سرد ترم چه می شود کرد ؟ قلب اندوه زده ام که مثل روستای زیر بهمن مانده ای ، سرد و ناپیدا ست را چطور میتوان گرم کرد ؟
غمگینم . از رابطه های یک طرفه غمگینم . از سرکوبی احساس و عشق ، به جبر غمگینم . از دست های رها شده ... ردپاهای روی برف جا مانده ... آغوش های خالی شده ... از قلب های زخمی غمگینم . من از ردپای باقی مانده ی روی دلم غمگینم . همان قدر که از بودنش غمگینم از پاک شدنش وحشت دارم . درست مثل زنی که بچه ای حرام را آبستن است ... از کشتنش واهمه دارد و از تولدش اندوه .

من ردپای جامانده ی تو را با تمام غم هایش آبستنم .