داش آکل زندگی من روزی تمام شد که وقتی به صفحه ی آخر کتاب رسیدم ، پشتش را نکرد ... سوال های بی ربط نپرسید و خودش را قایم نکرد ... به جای بغض های مردانه ، پیشانی ام را بوسید و گفت "خدا رو شکر که دیگه داش آکل نیستم".
دلم می خواست بوی کثافت بغضمو که هفت ماه پیش تو کوچه پس کوچه های میدون توحید ، دویید تو گلومو نگه دارم ... دلم می خواست بوی اشکای ساعت 12 شب تو اتوبان نیایشو نگه دارم ... دلم می خواست بوی اولین سیگارِ روی پشت بومِ خونه ی ماری رو که با بوی گوهِ غم و اشک قاطی شده بودو نگه دارم ... نگه دارم و هرشب برای خودم تکرارش کنم . تکرارش کنم که یادم نره یه "اون" ای هست توی این شهر که مال من نیست ... که مال منم نمیشه ... که تو هیچ کتاب و قانونی نیمده اما خب ، من که می دونم داشتنش حروم تر از نزوله ! کاش بوی اون شبای پیاده تو ولیعصر رو نگه می داشتم ... ذخیره ش می کردم که هروقت خواستم بگم "آآآآآخ ... ولیغصر عاااالیه" برای خودم تکرارش کنم و یادم بیاد که ولیعصر هم میتونه جهنم باشه اگه "اون"ی که باید نباشه !
کاش تکنولوژی پیشرفت کنه ... کاش بتونم بوی غروبای خونه ی مامان بزرگه رو ذخیره کنم و بفرستم واس خواهربزرگه که یه وقت دلش هوای غروبای دورهم بودنمونو نکنه . کاش تکنولوژی پیشرفت کنه که دیگه هیچ وقت واس این که خواهر بزرگه بوی بچه ها رو میده ، دلم تنگ نشه . کاش بتونم بوی قرمه سبزی که الان پیچیده توی خونه رو نگه دارم ... کاش یه روزی بیاد که هروقت و هرجا که دلم گرفت بوی چایی دارچینای مامانو برای خودم بذارم و یادم بیاد که تنها نیستم ... که یکی هست که هرچه قدرم بد بشم بازم واسم چایی دارچین و یه آغوش باز داره .
کاش زودتر تکنولوژی پیشرفت کنه .
توی مترو نشسته بودم روی یکی از صندلی های کنار ریل . به قول سین ، سرم را تا گردن فرو کرده بودم توی گوشی ام . پسرجوان و خوش تیپی کنارم نشست . بعد از چند لحظه رو کرد به من و با لحنی کاملا معمولی پرسید "امتحانتو خوب دادی؟" . دقیق نگاهش کردم . نمی شناختمش . حتی چهره اش آشنا هم نبود . نگاهش منتظر جوابم بود . امتحانم را خراب کرده بودم . با لحنی که تعجبم از آن سرازیر بود ، گفتم "نه" . پسر به آن سمت ریل خیره شد و گفت "راستش منم ریدم ... سوال دو شو شک داشتم ننوشتم .. خریت ! اگه می نوشتم پاس می شدما ... ولی خریت !" . همچنان متعجب نگاهش می کردم . منتظر حرف و حرکتی بودم . چیزی که همیشه از مردهای رهگذر دیده بودم . خودم را آماده می کردم که این بار اگر اتفاقی افتادم ، لال نشوم ، بزنم توی گوش طرف و فحش هم بدهم . قطار وارد ایستگاه شد . من هنوز داشتم توی ذهنم سناریوی چگونه چَک زدن به پسر را می چیدم که بلند شد و رو به رویم ایستاد . با همان لحن راحت و آرامَش پرسید "نمیای؟" . با همان لحن شکاک و متعجبم ، گفتم "نه" . نگاهم کرد و گفت "باشه ... برات انرژی میفرستم بعدیا رو خوب پاس کنی" ؛ و رفت ! سوار قطار شد و تا زمانی که قطار ایستگاه را ترک کند من با همان نگاه مشکوک از شیشه های قطار با چشم پسر را تعقیب می کردم . قطار که ایستگاه را ترک کرد ، با خودم فکر کردم که شاید خواب دیده باشم . پسری کنار من نشست ، بدون هیچ قصد و حرفِ زشت و پیشنهاد بی شرمانه ای ، چند کلمه ای حرف زد و بعد هم برایم آرزوی خوبی کرد و رفت . همین . همین قدر ساده و همین قدر سالم .
توی تمام سال های بعد از بلوغ جسمی ام ، تنها چیزی که در خیابان و کوچه و بازار دیده بودم ، چشم های هرز و حرف های زشت و دست های ناپاک بود . از ترس تجربه ی بد و خاطره ی تلخ یک ماه پیش ، چند هفته بود که دست های سین را ول نکرده بودم . دقیقا از یک ماه پیش تا همین دیروز ، حتی حاضر نشده بودم که تا طبقه ی اول ساختمان را بدون سین بروم . یک ماه بود که مثل کوآلا چسبیده بودم به بازویش . او هم انگار که دختر کوچکی دارد ، اجازه می داد که توی آغوشش پنهان شوم . خواهربزرگه چند شب پیش زنگ زده بود و چیزی نزدیک یک ساعت برایم حرف زد . گفت که همه مان آزار جنسی را تجربه کردیم عزیز من . گفت که چه بخواهی ، چه نخواهی وضع همین است خواهرکم . گفت و گفت و من گوش دادم . از خودش گف و دوست هایش و من اشک ریختم . پرسیده بود که "تا کی می خواهی بازوی سین را بچسبی و خودت را پشتش قایم کنی ؟ امروز که 17 سالت است ، توی بغلش گم می شوی ... فردا که 27 ساله بودی چه ؟ باز هم میخواهی دختر کوچکی باشی که تا سرکوچه هم باید بچسبد به بازوی برادرش؟" . خواهربزرگه گفته بود و من فکر کرده بودم که باید این ترس را یک جایی تمامش کنم . این ترس که امروز یک ماهه است باید تمام شود قبل از این که کهنه شود و بخشی از وجودم .
تمامش کردم و دیروز در حالی که مدام به پشت سرم نگاه می کردم و موبایلم را محکم توی دستم گرفته بودم تا هرجا که لازم شد به سین زنگ بزنم ، تنها راه افتادم که بروم خواهر بزرگه را بعد از چند هفته که از سفرش بازگشته بود ، ببینم . رفتم ... به پشت سرم نگاه کردم ... کوچه های خلوت را با تمام نزدیکی شان ول کردم و از خیابان های دور ولی شلوغ رد شدم ... جلوی ترس بزرگ یک ماهه ایستادم و رفتم . رفتم و وقتی که توی مترو نشسته بودم ، پسر آرامی کنارم نشست و درست زمانی که داشتم توی ذهنم نقشه ی داد و هوار کردن و مقابله با یک بیمار جنسی را می کشیدم ، پسر با آرامشش ته مانده ی ترس هام را برداشت و سوار قطار شد . به خواهر بزرگه که رسیدم ، حس کردم که همه چیز تمام شده ، حس کردم که دیگر چیزی از وحشتی که یک ماه تمام کابوس های هرشبم را شکل می داد ، باقی نمانده . حس کردم که آن پسر ، با لحن آرام و راحتش ، پیامبری بود که دیروز به من رسید . پیامبری که رسالتش از بین بردن وحشت من بود و ثابت کردن این که هنوز هم می شود به این شهر مریض ، امیدوار بود .
کاش تعداد مردهای سالم ، پیامبران وحشت زدا و آدم های رنگی بیشتر بشود . کاش پیامبردیروزِ من ، صاحب پسرهای زیادی بشود و یادشان بدهد که سالم باشند . سالم زندگی کنند و هیچ وقت تخم وحشت را توی دل کسی نکارند .
*الهام گفته از کتابی به نویسندگی عرفان نظرآهاری
ماشین را روشن می کنم . باید برگردم . باید تو را با همان وینستون توی دستت و لحن مسخره ات وقتی شعرهام را میخواندی توی ذهنم نگه دارم . به خاطر خودم ... به خاطر سه سال زندگی ام ... به خاطر پیچ امین الدوله ی توی باغچه ...