61. فراموش میکنم پس هستم

قطاری که سوارش شده بودیم ده دقیقه توی ایستگاه وایستاده بود و بعد از ده دقیقه هم اعلام کردن که به خاطر یه سری مسائل باید از قطار پیاده شیم . قطار بعدی هم ده دقیقه توی ایستگاه ایستاد و بعدم برخلاف سرعت زیاد مترو ، خیلی اروم حرکت کرد ، توی هر ایستگاه پنج دقیقه صبر میکرد . حقیقت اینه که اولین چیزی که توی ذهن بیشتر مسافرا جرقه زد این بود "نکنه قراره ترور شیم؟!" . توی ذهنم به سرعت چند ثانیه حادثه های بلژیک و پاریس و عراق و سوریه مرور شد ! بعد به چهره ی تک تک آدمای ترسیده نگاه کردم ... فکر کردم که اگه تو همین لحظه منفجر شیم ، چه قدر شاگردای اون معلمی که ته قطار نشسته غمگین میشن ، یا همسر خانوم جوونی که یه نوزاد تو بغلش بود ، احتمالا دوست پسر اون دختر دانشجویی هم که داشت پای تلفن باهاش دعوا میکرد از شدت عذاب وجدان جنون میگرفت ... تا کی مرگمون سوژه ی خبرگذاریا میشد ؟! یعنی چند روز هشتگِ شبکه های اجتماعی میشدیم ؟! تا کی پروفایلاتون میشد "پِری فور ایران" ؟! چند وقت میخواستین با عصبانیت راجع به ریشه کن کردن داعش و تروریسم مطلب به اشتراک بذارید و تو تاکسیا نطق سیاسی کنید ؟! 

حقیقت اینه که همه چیز به دو روز هم نمی کشید ... بعدش همه بر میگشتن به هشتگِ خونه ی خاله و زندگیِ رنگی ... ترس از مترو فراموش میشد ... همسرِ اون خانمی که نوزاد توی بغلشه هم احتمالا برای فرار از تنهایی یه زن دیگه میگرفت و آموزش پرورش هم یه معلم دیگه میفرستاد واس اون دانش آموزای غمگین ، پسری که از عذاب وجدان جنون گرفت هم بعد از درمان با یه دخترِ فداکار آشنا میشد ... 

حقیقت غیرقابل انکار همینه ... زندگی جریان داره ... خوب یا بد ، میگذره ... فراموش میشه . 

به همون اندازه ای که برای فراموش شدنم ناراحتم ، برای این قریضه ی قشنگ فراموشی خوشحال هم هستم ... اگر قرار بود غم ها فراموش نشن ، آدم های سالم هم مثل دایناسور ها به تاریخ میپیوستن ... بعد هم لابد شهر پر میشد از مجنون های چراغ به دستی که دور میدونا میچرخن و به یاد تموم آدمای از دست داده و نبودنا و نرسیدنا و نشدنا آواز غمگینی رو زمزمه میکنن .