57.

ماری میگه باید گریه کنم . میگه زیادی سفت و سخت شدم . معتقده کیمیا ، کیمیای دو ماه پیش نیست . ماری میگه سرد شدم . میگه هیچ وقت چشمام انقدر سرد نبوده . ماری می گه شبیه کسایی شدم که روح شونو می فروشن . میگه انگار روح تو بدنم نیست .ماری فکر می کنه این که دیگه وراجی نمی کنم نشونه ی خوبی نیست . فکر می کنه خیره شدنام ، معنی بدی داره . ماری زیادی نگرانه . برای همه چیز زیادی نگرانه . دستمو می کشه و کشون کشون میبره رو پشت بوم خونه ش . میگه میتونم داد بزنم . داد زدنم نمیاد . دهنم قفل شده . حنجره م به پوسیدگی میزنه . احتمالا دیگه زنگ زده . ماری میخواد بدونه چی اشک منو در میاره . اشک منو ؟ هیچی ! دو ماه پیش با عطسه ی سگ و پژمرده شدن گل تو باغچه و زمین خوردن پسربچه توی مترو گریه می کردم . دو ماه ؟ خیلی دوره . برای من خیلی دوره . همون قدر که دو سال می تونه برای ماری دور باشه . توی دو ماه خیلی چیزا میتونه تغییر کنه . خیلی چیزا . منم یکی از همون خیلی چیزا .
ماری رو لبه ی پشت بوم وایمیسته . شروع می کنه به داد زدن . چه قدر داد میزنه ؟ چه قدر میشه داد زد ؟ چه قدر باید داد کشید که دو ماه توش جا بشه ؟ چطوری میشه سرمای توی چشمو لغزوند تو حنجره و با فریاد پرتش کرد بیرون ؟
خسته روی لبه  ی پشت بوم دراز می کشه . سیگار می کشه . میگه می کشی ؟ نگاهش می کنم . نمی کشم . آخرین بار کِی کشیدم ؟ یادم نیست . لابد همون دو ماه پیش . ماری میگه یه نخ بکشم و این دوماهو دود کنم . دود میشه ؟ چطور دود میشه ؟ اگر قرار بود دود بش که دیگه کسی داروی خواب آور نمیخورد . دود نمیشه . هیچ چیز دود نمیشه . فقط روشو یه لایه خاک و خاکستر و غبار می گیره ... بعدش میدونی چی میشه ؟ یه روز صبح از خواب بیدار میشی ، میبینی یکی گرد و غبار رو پاک کرده . میبینی همه چیز از اول شروع شده ...

بذار رو راست باشیم ... هیچ چیز دود نمیشه !