21. Never expect anything from anybody

زود گریه میکردم . عادت داشتم که با هر بالای چشمت ابرویی بغض بشینه ته گلوم . بعد میدوییدم توی اتاقم و درو قفل میکردم روی خودم ... انقدر گریه میکردم تا همون طور با صورت اشکی خوابم میبرد . دلم زود میشکست ... فکر میکردم از غرور زیاده که دلم زود میشکنه . فکر میکردم چون مغرورم جنبه ی حرف شنیدن از کسی رو ندارم .
بعد ها وقتی بزرگ تر شدم سعی کردم توی جمع بغضمو بروز ندم ... همون لحظه دنبال پناهگاه نگردم . هروقت دلم میشکست ، بغضمو محکم قورت میدادم و با خنده های عصبی و لرزون میپوشوندمش ... اما هیچ وقت یاد نگرفتم اونقدری محکم بغضمو قورت بدم که کامل از یادم بره ... فقط همون چند ساعت اول پنهان میشد . مثل سیندرلا که پوشش کهنه و فقیرش فقط چند ساعت پنهان میموند . بعد باید مثل همیشه یه گوشه ی خلوت و ساکت پیدا میکردم و صدای گریه مو توی بالشت خفه میکردم . گاهی هم برادر بزرگه میفهمید و آغوشش رو برای یه دل سیر گریه و اشک بهم قرض میداد و الحق که آرامش و دلگرمی اون آغوش رو هیچ قرص آرامبخشی نداشت .
کم کم فهمیدم که من مغرور نبودم ... دلِ شکسته شدم برای غرورم نبوده ... برای انتظار و توقعم بوده . دلم میشکست وقتی کسی حرف نا به جایی میزد چون ازش توقع نداشتم حرف بدی بزنه ... از رفتار کسی دلم میگرفت چون انتظار چنان رفتاری رو ازون فرد نداشتم . دو سال پیش که توی یکی از مهمونیای خانوادگی دلم از حرف آقای الف گرفته بود و دیگه دست خنده های لرزونم برای مامان رو شده بود ، مامان بهم گفت "از هیچ کس، هیچ انتظاری نداشته باش ... فکر نکن که چون خانواده ست فلان برخورد رو باهات نمیکنه ... فکر نکن که چون تحصیل کرده ست حرف بدی نمیزنه ... همه ی آدما یه شخصیت بیشعور درونشون هست که موقعیت و زمان و مکان نمیشناسه ... یه هو از درونشون به بیرونشون حمله میکنه . پس یا از هیچ کس ، هیچ توقعی نداشته باش یا از همه ، انتظار همه جور برخوردی رو داشته باش" .

دیشب که دلم از حرفای کسی گرفته بود و دستم داشت میرفت سمت در برای قفل کردنش یاد حرف مامان افتادم ... دستمو پس کشیدم ، لبخند زدم و جای گریه ، به خودم گفتم "از بیشعور درون آدما باید انتظار هر حرفی رو داشت"!